Interviews

Interview van de herinneringen van het land dat niet meer bestaat, Nederlands-Indië:

• Zou je jezelf willen voorstellen (naam en leeftijd) en jouw relatie tot Indonesië kunnen uitleggen?

Hooi, ik ben Elisa Speet en ik ben twintig jaar oud. Mijn relatie tot Indonesië is doordat mijn vaders kant van mijn familie afkomstig is vanuit Indonesië.

• Wat zijn jouw eerste herinneringen aan het land dat niet meer bestaat?
(De verhalen die je verteld zijn, of eigen onderzoek)

Mijn eerste herinneringen aan Nederlands-Indië zijn de geschiedenislessen op de middelbare school. Hier kreeg ik te horen dat Nederlands-indië met als hoofdstad Batavia een belangrijke handelsverdrag was met Europa en zo Nederland. Het handelsverdrag ook wel de VOC genoemd. Handel werd gedreven in bijvoorbeeld specerijen en kruiden. Verder weet ik vanuit verhalen van mijn eigen familie niet veel maar uit eigen ervaring heb ik de geschiedenis van toen gezien met eigen ogen. Afgelopen jaar heb ik gereisd door Java, hoofdeiland van indonesië waar ik de oude batavia stad bezocht hebt en de hoofd handelsgebouwen gezien heb. Erg grappig om te zien dat de straten daar nederlandse namen hebben en er op de gebouwen in het Nederlands geschreven is.

• Zijn er bepaalde objecten of symbolen die zich linken aan de herinneringen over het land dat niet meer bestaat?

Nee eigenlijk niet. Eerder herinneringen en gedachten.

• Zou je iets kunnen vertellen over jouw familiegeschiedenis?

Mijn Familiegeschiedenis loopt waarschijnlijk zo ver door tot aan de handel in 1500 met Nederlands- Indië alleen dit is mij nooit verteld. Mijn familiegeschiedenis gaat voornamelijk over de tweede wereldoorlog en de rol van Japan op indonesië.

Mijn overgroot opa (vader van mijn opa) en mijn opa als een kleine jongen zijn geboren in Bandung (Java). Hier woonde hij op een grote boerderij met zijn zussen, broers, ouders en grootouders. Japan overviel Indonesië waarbij mijn overgrootvader meegenomen werd en moest werken in de oorlog. Hij heeft bijvoorbeeld meegewerkt aan de spoorlijn van Birma in Thailand. Mijn opa en de rest van de familie werden meegenomen en opgesloten in concentratiekampen waar ze vast hebben gezeten voor een bepaalde tijd. Toen mijn overgrootopa terugkeerde uit de oorlog zijn ze met ze allen vertrokken vanuit indonesië naar Nederland. Ik heb mijn overgroot opa persoonlijk nog gekend als een stille man die er absoluut niet over wilde praten en dat geldt eigenlijk ook voor mijn opa nu die nog steeds leeft en naarmate zijn dementie vordert ook steeds meer flashbacks krijgt van de tijd in de oorlog. Het heeft een reuze impact op de familie nu en toen. Mijn opa heeft mijn oma ontmoet hier in Nederland en hebben samen mijn vader gekregen.

• Zijn er binnen het gezin bepaalde gewoontes die typisch Indisch zijn (bv. eten, muziek, cultuur, enz.)?

Ja! Wij eten altijd met speciale dagen een indonesische rijsttafel met ze allen. Dit is zo fijn en ook heel erg lekker. Gerechten die wij thuis veel eten zijn Nasi Goreng, bami goreng, Redang daging (Gestooft rundvlees), indonesische sajoer boontjes (boontjes met kokos) en selamat datang (groente omelet).

• Is er binnen jouw familie openlijk gepraat over de herinneringen van Nederlands-Indië?
Zo ja, waar ging dit dan over? Zo niet, was hier een reden voor?

Zoals ik al eerder noemde wordt er niet veel over gepraat. Toen ik wilde reizen heb ik
indonesië gekozen vanwege mijn familie achtergrond en ben ik voordat ik vertrok verhaal komen halen bij mijn opa en oma. Mijn opa is niet spraakzaam maar mijn oma alles behalve. Zij heeft een heel fotoboek met verhalen, oude brieven en natuurlijk foto’s uit die tijd in indonesië. Ze heeft me ook het adres gegeven van de voormalige woonplaats waar mijn opa woonde met zijn vader. Ik heb deze plek jammer genoeg nooit gevonden. Mijn tante ( zus van mijn opa) die ook gevlucht is vanuit indonesië woont in Italië. Zij is wel wat spraakzamer over de tijd in het concentratiekamp maar dat zijn verhalen die ik niet graag deel.

• Met welke reden zijn jouw voorouders naar Nederland geëmigreerd?

Alle Nederlands indiërs werden verzocht te immigreren naar Nederland. Mijn familie is hierdoor ook naar Nederland toe gegaan. mede dankzij dit en mede vanwege het vluchten van de oorlog.

• Bestaat er een fotoboek binnen jouw gezin die stamt uit de tijd van Nederlands-Indië?

Ja toevallig wel! Maar zoals je begrijpt is die natuurlijk prive ;)

• Zijn er nog overige onderwerpen gericht op Nederlands-Indië, waar binnen deze interview geen aandacht aan is besteed?
Zo ja, zou je dit willen vertellen.

nee geen.

Bij voorbaat dank voor het invullen! ☺

Interview van de herinneringen van het land dat niet meer bestaat, Neder-lands-Indië:

Zou je jezelf willen voorstellen (naam en leeftijd) en jouw relatie tot Indonesië kunnen uitleggen?

Mijn naam is Imara, ik ben 20 jaar oud. Mijn oma is in de oorlog vanuit Indonesië naar Nederland gekomen. Mijn vader is de een na jongste zoon van mijn oma.

Wat zijn jouw eerste herinneringen aan het land dat niet meer bestaat?
(De verhalen die je verteld zijn, of eigen onderzoek)

Mijn eerste herinnering is die van mijn vader, die mij een foto liet zien van mijn Oma, en mij als baby. Zij is namelijk overleden toen ik 3 was, hij vertelde toen dat zijn moeder in de oorlog gevlucht is uit Indo en ze toen in Nederland al mijn ooms en tantes heeft gekregen. Hij vertelde dat ik dus dat ik niet volbloed Nederlands was en we dus Indo’s zijn.

Zijn er bepaalde objecten of symbolen die zich linken aan de herinneringen over het land dat niet meer bestaat?

Bij mijn ouders thuis staan drie wajang poppen, deze heeft mijn vader geërfd toen mijn oma overleed. Ook hangt er een barong masker aan de muur. Ik heb zelf een batik aan mijn muur hangen waarin ik als baby ben gewikkeld.

Zou je iets kunnen vertellen over jouw familiegeschiedenis?
Mijn oma (Juliette Carolina van der Steur) is geboren op Surabaya (Java) 1920, mijn voorouders waren landbouwers. Ze is toen op een gegeven moment met de hele familie verhuisd naar Bandung. Voordat de oorlog begon was ze zangeres in een bar en begeleide ze zichzelf op de piano. Tijdens de oorlog is ze opgepakt wegens verzetswerk. Ze is toen mishandeld en uiteindelijk gebruikt als spion door de Kempeitai. Ze heeft ook 1,5 jaar in een jappenkamp gezeten. Mijn vader heeft weleens verhalen verteld over wat zij hem had verteld over die tijd. Ze zat vast met heel veel vrouwen in een kleine ruimte. Ze kregen bijna nooit water, en elke dag een klein handje rijst en wat gesneden rode peper. Mijn oma bedacht toen om de pepers te drogen zodat ze de rijst meer smaak konden geven. Dit heb ik altijd heel ontroerend gevonden.. In 1946 vlucht ze met haar twee kinderen en moeder via een boot naar Nederland. Ze komen aan in Amsterdam. Hier ontmoet ze mijn opa Anton Deijmann, ze verhuizen naar Bussem en krijgen 14 kinderen. Ze woonden niet allemaal tegelijkertijd samen, maar wel vaak met 7,8 kinderen tegelijkertijd. Ze waren naast het andere Turkse gezin in het dorp de enige buitenlanders. Ze zijn hierom ook allemaal gepest, achterna gezeten en uitgescholden voor van alles.

Zijn er binnen het gezin bepaalde gewoontes die typisch Indisch zijn (bv. eten, muziek, cultuur, enz.)?

Eten is het allerbelangrijkste wat er bestaat haha, heb ik mee gekregen van mijn vader. En vooral dat je nooit voor alleen jezelf kookt, je kookt altijd voor een heel weeshuis! Ik kan me als klein meisje nog herinneren dat ik in het hoekje van de keuken zat op een verjaardag en een van mijn tantes mij gemarineerde kip gaf en saté stokjes. En daar zat ik dan, uren lang saté te rijgen. Elke ontmoeting met fami-lie gaat gepaard met eten. Maar ook met muziek, mijn vader en oom maken al heel hun leven samen muziek. En ik zelf, mijn broertje, en meerdere neefjes en nichtjes zijn bezig met muziek maken. Met kerst komen we met zijn allen samen en bouwen een feestje met eten en maken met zijn allen muziek.
Naast die dingen merk ik zelf nog wel een aantal Indische trekjes bij mijn vader, hij was vroeger heel streng en was ook niet bang om mij af een toe een tik te verko-pen.
Familie is alles, en niks gaat boven familie, dat is hoe ik ben opgevoed.

Is er binnen jouw familie openlijk gepraat over de herinneringen van Neder-lands-Indië?
Zo ja, waar ging dit dan over? Zo niet, was hier een reden voor?

Ik weet van mijn vader dat mijn oma niet heel veel sprak over de tijd in de oorlog, maar heel af en toe. Ze zei ook altijd tegen haar kinderen: “We zijn nu in Nederland dus we gaan ons Nederlands gedragen”. Hierdoor heeft mijn vader niks van de In-donesische taal meegekregen, dus ik ook niet. Het was heel traumatiserend voor mijn oma, die tijd. Ze hield niet van verdrietig zijn en wilde het leven zien als een feestje. Vandaar ook dat ze zoveel kinderen heeft gekregen, ze hield van zwanger zijn want dat maakte haar gelukkig.
Mijn alleroudste oom daarentegen, die ook de oorlog heeft meegemaakt als jonge-tje van 6/7 praat heel openlijk over die tijd. Hij vind het belangrijk dat we allemaal weten waar we vandaan komen, en verteld ook de verhalen van mijn oma en voor-ouders.

Met welke rede zijn jouw voorouders naar Nederland geïmmigreerd?

Ze zijn gevlucht vanwege de oorlog.

Bestaat er een fotoboek binnen jouw gezin die stamt uit de tijd van Nederlands-Indië?

Er is vast een fotoboek, maar die heeft waarschijnlijk een van mijn tantes. Ik heb wel wat foto’s kunnen opsporen van mijn overgroot oma en oma.

Zijn er nog overige onderwerpen gericht op Nederlands-Indië, waar binnen deze interview geen aandacht aan is besteed?

Voor zover ik weet niet.

Mijn oma Julie, met haar broertje Boy 1932.

Dit is een foto van de middelbare school in Bandung, waar mijn oma naar school is gegaan.

Interview van de herinneringen van het land dat niet meer bestaat, Neder-lands-Indië:

- Zou je jezelf willen voorstellen (naam en leeftijd) en jouw relatie tot Indone-sië kunnen uitleggen?
-Mijn naam is Job van de Wetering en ik ben 23 jaar oud. Mijn overgrootou-ders zijn met mijn oma vanuit Bandung naar Nederland gekomen na de tweede wereldoorlog.

- Wat zijn jouw eerste herinneringen aan het land dat niet meer bestaat?
(De verhalen die je verteld zijn, of eigen onderzoek)
Van het land zelf zijn er niet veel herinneringen doorgespeeld aan de jongere generaties in onze familie. Enkel wat oude familiefotos.

- Zijn er bepaalde objecten of symbolen die zich linken aan de herinneringen over het land dat niet meer bestaat?
Ik heb in mijn erfenis erg veel boeken over het land gekregen, veel natuur en kookboeken. Alleen door de minimale herinneringen die ervan gedeeld zijn blijft de herinnering vooral symbolisch.

- Zou je iets kunnen vertellen over jouw familiegeschiedenis?
Mijn oma is geboren in Soerabaja, mijn overgrootoma in Probolinggo en mijn overgroot opa is geboren in Bandung. Tijdens de tweede wereldoorlog zijn zij in een jappenkamp geplaatst en zijn de twee broers van mijn oma naar de Birmaspoorweg gestuurd voor dwangarbeid. Zij zijn hier beide over-leden en na de tweede wereldoorlog is het restand van de familie naar ne-derland vertrokken.

- Zijn er binnen het gezin bepaalde gewoontes die typisch Indisch zijn (bv. eten, muziek, cultuur, enz.)?
Onze standaard afhaal was altijd Indonesisch, maar voor de rest (waar-schijnlijk deels door hoe ze daar behandeld zijn) zijn er weinig Indische ge-woontes doorgegeven.

- Is er binnen jouw familie openlijk gepraat over de herinneringen van Neder-lands-Indië?
Zo ja, waar ging dit dan over? Zo niet, was hier een reden voor?
Door de scheiding is mijn vader na zijn 21ste het contact verloren met zijn moeder. Hierdoor is er eigenlijk erg lang niet over onze Indische kant gepraat tot haar overlijden. Ook uit de verhalen van mijn vader komt naar voren dat er niet bijzonder veel over die tijd werd gepraat daar de laatste jaren toch voornamelijk gevuld waren met slechte herinneringen.

- Met welke rede zijn jouw voorouders naar Nederland geïmmigreerd?
Zoals hierboven beschreven zijn zij na de oorlog naar Nederland geïmmi-greerd. De reden zal voornamelijk de behandeling zijn van tijdens de oorlog.

- Bestaat er een fotoboek binnen jouw gezin die stamt uit de tijd van Neder-lands-Indië?
Geen boeken, alleen enkele fotos die mijn vader had. Ik heb niet het gevoel dat mijn familie met veel naar Nederland is vertrokken nadat zij jaren vast heb-ben gezeten.

- Zijn er nog overige onderwerpen gericht op Nederlands-Indië, waar binnen deze in-terview geen aandacht aan is besteed?
Zo ja, zou je dit willen vertellen.
Nee.

Bij voorbaat dank voor het invullen! J

Interview van de herinneringen van het land dat niet meer bestaat, Nederlands-Indië:

• Zou je jezelf willen voorstellen (naam en leeftijd) en jouw relatie tot Indonesië kunnen uitleggen?
• Mijn naam is Mieke Megawati Vlasblom, Ik ben geboren in Indonesië en ik ben daar opgegroeid. Mijn moeder is Indonesisch en mijn vader is Nederlands. Hij was in Indonesië voor zijn werk als cultreel antropoloog en journalist.

• Wat zijn jouw eerste herinneringen aan het land dat niet meer bestaat?
(De verhalen die je verteld zijn, of eigen onderzoek)
• Wij zaten op een internationale school met Nederlands bestuur. Dit hield in dat wij veel leerde over de geschiedenis van Nederland en Indonesië. Wij gingen regelmatig op bezoek bij Museum Sejarah Jakarta, het museum over de geschiedenis van Jakarta 'Batavia'. Ook gingen wij een keer per jaar naar het grote ereveld ternagedachtenis van hen die vielen. Dit heeft een enorme indruk op mij achtergelaten als kind. Vooral omdat ik het gevoel had dat ik deels het bloed had van de zogenoemde 'slechterikken'. Als kind besef je namelijk niet dat de situatie enorm complex is en teken je dingen snel zwart wit.

• Zijn er bepaalde objecten of symbolen die zich linken aan de herinneringen over het land dat niet meer bestaat?
• Er was altijd iets dat ik bijzonder vond. Mijn Indonesische opa sprak vloeiend Nederlands. Dit stamt natuurlijk af van die tijd. Als kind vond ik dit normaal, maar naarmate ik ouder werd begon ik de correlatie tussen de twee te snappen.

• Zou je iets kunnen vertellen over jouw familiegeschiedenis?
• Oei dat is een beetje complex. Hoe diep wil je hierover in gaan? Misschien wel interessant, maar kunnen we misschien beter over skypen haha! Let me know! Ik help je graag.

• Zijn er binnen het gezin bepaalde gewoontes die typisch Indisch zijn (bv. eten, muziek, cultuur, enz.)?
• Ja natuurlijk! Dit komt ook omdat mijn broer en ik allebei in Jakarta zijn opgegroeid met Indonesiche familie, dus de connectie is er nog 100%. We spreken Indonesisch met mijn moeder en onze familie daar. Ik voel mij nog zeker een Indonesiche.

• Is er binnen jouw familie openlijk gepraat over de herinneringen van Nederlands-Indië?
Zo ja, waar ging dit dan over? Zo niet, was hier een reden voor?
• Binnen mijn Indonesische familie niet echt. Het is een zwaar beladen onderwerp. De enige die er open over was, was mijn opa. Maar ook hij had het er liever niet te veel over. Tot op de dag van vandaag merk je het. Vooral nu Alexander zijn excuses heeft aangeboden. De wonden zijn absoluut nog niet geheeld. Van beide kanten niet. Tijdens de viering van de onafhankelijkheid op 17 augustus voel je nog tot op de dag van vandaag de enorme ontlading. onze vlag is Rood Wit, en gelukkig niet meer blauw.

• Met welke rede zijn jouw voorouders naar Nederland geïmmigreerd?
• Niet, wij wonen pas in Nederland sinds 2005.

• Bestaat er een fotoboek binnen jouw gezin die stamt uit de tijd van Nederlands-Indië?
• Ja, van mijn broer en ik maar ook van generaties terug!

• Zijn er nog overige onderwerpen gericht op Nederlands-Indië, waar binnen deze interview geen aandacht aan is besteed?
Zo ja, zou je dit willen vertellen.
• Ik heb soms het gevoel dat de pijn die vele van ons voelen, onderschat wordt.Omdat mensen in de omgang vaak zeggen en vinden dat Indonesië nog steeds deel is van dit land en deze cultuur. En ik moet zeggen dat het enorm in het verkeerde keelgat schiet.

Interview van de herinneringen van het land dat niet meer bestaat, Nederlands-Indië:
- Zou je jezelf willen voorstellen (naam en leeftijd) en jouw relatie tot Indonesië kunnen uitleggen?

Mijn naam is Mila Sihombing en ik ben 26 jaar oud. Mijn opa (die afgelopen zomer helaas overleden is) kwam uit Indonesië, geboren in Balige, Sumatra, en is naar Nederland gekomen om te studeren.
- Wat zijn jouw eerste herinneringen aan het land dat niet meer bestaat? (De verhalen die je verteld zijn, of eigen onderzoek)

Mijn eerste herinneringen aan Nederlands-Indië komen van alle verhalen, liedjes, het eten, etc. die mijn opa vertelde/zong/kookte. Ik kwam vanaf kleins af aan veel bij mijn opa en oma thuis en mijn opa vertelde altijd verhalen, vooral over de plek waar hij geboren is. Hij vertelde sprookjes over het Tobameer (groot meer in het midden van het eiland Sumatra waar zijn geboortedorp aan grenst en waar het batak volk, waar mijn familie vanaf stamt, vandaan komt).
Later ben ik zelf veel over Indonesië gaan lezen, o.a. reisverhalen en ben ik uiteindelijk zelf meerdere malen naar Indonesië gegaan.
- Zijn er bepaalde objecten of symbolen die zich linken aan de herinneringen over het land dat niet meer bestaat?

Mijn opa en oma hadden vroeger heel veel schilderijen en beelden uit Indonesië en vooral van het Tobameer thuis. Die linken voor mij dus aan de tijd dat ik alleen over Indonesië hoorde vanuit verhalen en mij er zelf nog geen voorstelling van kon maken.
- Zijn er binnen het gezin bepaalde gewoontes die typisch Indisch zijn (bv. eten, muziek, cultuur, enz.)?
Binnen mijn gezin zijn veel indische gewoontes zoals vaak met familie samen (veel) eten, sowieso indisch eten, muziek, veel beelden/schilderijen uit Indonesië, veel contact met familie uit Indonesië, de Indonesische taal, vaak op reis geweest naar Indonesië, etc.
- Is er binnen jouw familie openlijk gepraat over de herinneringen van Nederlands-Indië? Zo ja, waar ging dit dan over? Zo niet, was hier een reden voor?

Ja, hier werd openlijk over gepraat vroeger. Mijn opa en zijn broers en zussen praatten vroeger al wat woorden Nederlands omdat zij op een bezette school zaten. Mijn opa heeft hier vroeger veel over verteld, maar nog vaker ging het over de Japanse bezetting. Mijn opa was toen een tiener en dit heeft naar mijn idee nog meer indruk op hem gemaakt.
- Met welke reden zijn jouw voorouders naar Nederland geëmigreerd?

Mijn opa is ongeveer zestig jaar geleden met de boot naar Nederland gekomen om te gaan studeren. Tijdens zijn studententijd is hij verliefd geworden op mijn oma en is hij al die tijd hier in Nederland gebleven.
- Bestaat er een fotoboek binnen jouw gezin die stamt uit de tijd van Nederlands-Indië?

De vader van mijn opa hield erg van foto’s maken dus er zijn veel foto’s van mijn opa’s gezin uit de tijd van Nederlands-Indië.

Interview van de herinneringen van het land dat niet meer bestaat, Nederlands-Indië:

- Zou je jezelf willen voorstellen (naam en leeftijd) en jouw relatie tot Indonesië kunnen uitleggen?

Mint Meijer, 19 jaar. Mijn opa en zijn familie komen uit Indonesië.

- Wat zijn jouw eerste herinneringen aan het land dat niet meer bestaat?
(De verhalen die je verteld zijn, of eigen onderzoek)

Ik denk met name door het eten. Gehaktpan, petjil en nasi goreng. Dit was aan het begin wat ik ieder weekend at bij m’n opa en oma. Het heeft een tijd geduurd tot m’n opa begon te praten over Indië.

- Zijn er bepaalde objecten of symbolen die zich linken aan de herinneringen over het land dat niet meer bestaat?
In het huis van mn opa liggen overal batiks, dit zijn bepaald soort kleden die over heel Indonesie worden gemaakt en elke plek heeft weer zijn eigen druk.

- Zou je iets kunnen vertellen over jouw familiegeschiedenis?
Mijn opa komt uit 1937 en is op zijn 13e naar Nederland gegaan, in eerste instantie wilde de vader van m’n opa dit totaal niet maar heeft zijn moeder dit doorgezet. Met de boot zijn ze naar Nederland gekomen en uiteindelijk in Brabant gaan wonen.

- Zijn er binnen het gezin bepaalde gewoontes die typisch Indisch zijn (bv. eten, muziek, cultuur, enz.)?
Met name eten, mijn familie adoreert mijn opa en zijn kookkunsten en we nemen dit dan ook van hem over. Mijn oma is zelf geen indo maar kan wel goed indisch koken. We eten dan ook met elke verjaardag van hun een uitgebreide rijsttafel die met veel liefde is bereidt.

- Is er binnen jouw familie openlijk gepraat over de herinneringen van Nederlands-Indië?
Zo ja, waar ging dit dan over? Zo niet, was hier een reden voor?
Pas toen wij er zelf interesse in gingen tonen. Ik denk dat veel Indische mensen niet veel praten over het Nederlands-Indische verleden, dit komt doordat toen ze in Nederland aankwamen zo snel mogelijk wilde integreren en dit ging samen met zo min mogelijk erover praten. Dit was in ieder geval in mijn situatie zo. Maar zodra ik boeken ging lezen over het Indische bestaan en vragen ging stellen bleek m’n opa heel veel verhalen te hebben.
- Met welke rede zijn jouw voorouders naar Nederland geïmmigreerd?
Toen de Indonesiers het land weer terugnamen werd het leven voor indische mensen ingewikkelder. Ik denk dat ze met name opzoek waren naar het betere leven.

- Bestaat er een fotoboek binnen jouw gezin die stamt uit de tijd van Nederlands-Indië?
Ja
- Zijn er nog overige onderwerpen gericht op Nederlands-Indië, waar binnen deze interview geen aandacht aan is besteed?
Zo ja, zou je dit willen vertellen.

Bij voorbaat dank voor het invullen! 

Zou je jezelf willen voorstellen (naam en leeftijd) en jouw relatie tot Indonesië kunnen uitleggen?

Mijn naam is Delaney Diederik, ik ben 25 jaar en woon in Delft. De ouders van mijn moeder zijn in Nederlands Indie (nu Indonesie) geboren, en na de bezetting van Japan verhuisd naar Nederland.
Wat zijn jouw eerste herinneringen aan het land dat niet meer bestaat? (De verhalen die je verteld zijn, of eigen onderzoek)

Dat de koloniale tijd erg goed was voor de Nederlandse economie en welvaart maar niet een goede tijd was voor de inheemse bevolking van Indonesie. Zowel uit eigen onderzoek als verhalen die mijn Oma verteld heeft.

Zijn er bepaalde objecten of symbolen die zich linken aan de herinneringen over het land dat niet meer bestaat?

Nee, niet persoonlijk. Wel als ik naar de inrichting (meubilair) kijk van mijn grootouders is het erg koloniaal ingericht. Ze hebben een beetje de inrichting van Cafe Batavia in Jakarta.

Zou je iets kunnen vertellen over jouw familiegeschiedenis?

Beide groot ouders zijn Indo, dus een mix van europeaan en indonesian. Ouders en grootouders van mijn opa en oma was vooral de vrouw inheems.

Zijn er binnen het gezin bepaalde gewoontes die typisch Indisch zijn (bv. eten, muziek, cultuur, enz.)?

Toch wel hechte band met mijn familie en vaak indisch eten.

Is er binnen jouw familie openlijk gepraat over de herinneringen van Nederlands-Indië? Zo ja, waar ging dit dan over? Zo niet, was hier een reden voor?

Oorlog, bezetting. Mijn Oma heeft ook deels onder moeten duiken toen Japanse bezetting er was.

Met welke rede zijn jouw voorouders naar Nederland geïmmigreerd?

Veiligheid en toekomst. Indonesie werd onafhankelijk en voor mijn grootouders was het beter om naar Nederland te gaan.

Bestaat er een fotoboek binnen jouw gezin die stamt uit de tijd van Nederlands-Indië?

Ja, alleen geen foto boek.